Demokratska partija socijalista (DPS) nije u svom reagovanju na istraživanje MANSa demantovala bilo koju od činjenica koje smo iznijeli, već nasuprot tome, dodatno potvrdila da ne želi bilo kakvu građansku kontrolu transparetnosti svojih finansija, osim one koju vrše one državne institucije koje je ova partija godinama zarobljavačla svojim političkim interesima.
Podaci o prilivima i trošenju sredstava sa izbornog računa koje je DPS dostavila MANSu po Zakonu o slobodnom pristupu informacijama, namjerno su učinjeni neupotrebljivim kako se ne bi mogla izvršiti nezavisna kontrola onoga što je ta partija zvanično prijavila kao prilive i troškove koji su plaćani sa tog računa.
Pravo na privatnost na koje se poziva DPS, u pokušaju da opravda namjeru da sakriju apsolutno sve o svojim finansijama, ne može da se odnosi na donatore partiji tokom predizborne kampanje jer je neprikosnoveno pravo građana, pa i onih koji DPS biraju kao najbolju političku opciju, da znaju iz kakvih, čistih ili prljavih, fondova se finansira rad političke partije.
Pravo na privatnost se ne može odnositi na pravna lica koja su poslovala sa DPS-om, bilo kao dobavljači ili mogući donatori, a čije podatke je ova partija namjerno sakrila.
Konačno, pravno na privatnost se ne može odnositi na potrošnju sredstava iz budžeta, osim u izuzetnim slučajevima, a svakako ne može kada se radi o sredstvima kojima se finansira rad političkih partija.
Ovo tim prije jer DPS ima bogatu istoriju kršenja Zakona o finansiranju političkih partija, ali i Krivičnog zakonika u dijelu koji se odnosi na povrede slobode opredjeljenja pri glasanju. Počev od afere „Snimak“ i „Poštolog“, preko „donatora“ sa Vrela Ribničkih, pa sve do slučaja „Koverta“ gdje smo imali prilike da vrlo jasno vidimo kako DPS prikuplja novac za svoj rad.
Da se DPS finansira iz fondova koji nisu prijavljeni nadležnim institucijama, potvrdio je i prvi čovjek te partije, Milo Đukanović, koji je naveo da „Duško Knežević nije jedini koji je finansoisjki pomagao DPS, da su ta sredstva evidentirana u računovodstvu te partije, a da su ka državnim organima podnošeni izvještaji kakve su ti organi tražili“.
Samo ova izjava je bila dovoljna da Specijalno državno tužilaštvo uđe u DPS i otvori opsežnu finansijsku istragu o svim „poslovnim partnerima“ te kompanije, kako im je poslovni odnos sa DPSom pomogao na državnim tenderima i konačno, čime je DPS plaćao takve vrste donacija.
DPS kao ultimativnu potvrdu svoje ispravnosti navodi pozitivne izvještaje Državne revizorske institucije (DRI) i Agencije za sprječavanje korupcije (ASK), insitucije u koje je ova partija besramno instalirala svoje poslušnike. Počev od senatora DRI-a, Zorana Jelića, tvorca čuvenog „jedan posao, četiri glasa“, pa sve do Sretena Radonjića i Jelene Perović koji su ASK pretvorili u uslužni servis DPS-a.
Zbog toga je važno da javnost ima nesmetan pristup svim informacijama o finansijama političkih partija, naročito onaj dio koji se odnosi na finansiranje izborne kampanje koja je i najosjetljivija na korupciju, trgovinu uticajem, prljave fondove i masovno kršenje izbornih prava.
MANS
DPS also hid data on election account
